1
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
153
Okunma
Bazen insan “dünya çok ağır” der, ama aslında farkında değildir: Dünya hep aynı döner, gökyüzü hep aynı kalır. Asıl ağır gelen, yaşadıklarımızdır.
Bir söz duyarsın – yüreğine iner, taş gibi.
Bir kayıp yaşarsın – her nefeste ciğerini sızlatır.
Bir gidiş görürsün – ayaklarının altındaki toprağı boşaltır.
Ve o an sanırsın ki “dünya” seni eziyor.
Oysa dünya değil, senin kalbine yüklenen hatıralardır.
Şiirde anlatılan da tam olarak bu:
İçinde bir yanardağ var, çünkü yaşadıkların suskunluğuna sığmıyor.
Üstünde yorgun bir gökyüzü var, çünkü her kayıp, her acı seni biraz daha eğiyor.
Ama fark ediyorsun: Dünya hep aynı, değişmeyen…
Değişen, yaşadıkların ve onların kalbine bıraktığı izler.
Yani şiirin özü şunu söylüyor:
“Ağır gelen dünya değil, benim içimde taşıdıklarım.”
Kalbime ağır geliyor dediğim vakitlerde,
Anlıyorum ki yükü taşıyan ben değilim sadece,
Gözlerimde biriken yaşların ağırlığı,
Yılların içime bıraktığı izlerin yankısıdır.
Dünya değil aslında kalbimi ezen,
Bir gidişin, bir susuşun,
Bir yarım kalan sözün,
Bir daha dönmeyecek günlerin ağırlığıdır.
Yasaklı sevinçlerin gölgesinde büyüdüm,
İçimde bir yanardağ,
Üstümde yorgun bir gökyüzü.
Her nefeste hatırlatıyor bana:
Ağır gelen dünya değil,
Yaşadıklarımdır,
Ve hâlâ içimde taşıdıklarımdır.
5.0
100% (3)
Cevap Yaz