Yirmi yıl önceydi…
DersimliKiz, gençliğinin en derin zamanlarında, kalbini ilk kez sarsacak bir aşkla karşılaşmıştı. O aşk öyle büyüktü ki, gece gündüz aklına düşüyor, Munzur’un suyunu dinlerken bile kalbinde onun adı çınlıyordu.

Ama hayat, her zamanki gibi acımasızdı. O sevdası, ne tam kavuşabildiği bir sevgiliye dönüştü, ne de tamamen unutulabildi. İnsan bazen birini değil, onunla birlikte gelen duyguyu sever. DersimliKiz de yıllar sonra fark etti ki, sevdiği şey belki de o insanın kendisi değil, ona duyduğu sevmenin kendisiydi.

O sevgiyle büyüdü, o sevgiyle acı çekti, o sevgiyle güçlü oldu. Zaman geçti, yıllar aktı, yüzler değişti, şehirler değişti, ama kalbinde hep aynı cümle kaldı:

“Belki de seni değil, seni sevmeyi sevdim.”

Bu söz, onun için bir yarım kalmışlığın değil, aslında bir direnişin ifadesiydi. Çünkü o sevmek, bir kişiden bağımsız, kendi ruhunun en saf haliydi. Yirmi yıl sonra bile o duygunun ateşi sönmedi; aksine, onun kim olduğunu, nasıl bir kadın olduğunu hatırlatan bir iz oldu.

Ve böylece, o cümle bir şiire, şiir bir hikâyeye, hikâye ise DersimliKiz’in kalbine kazınmış bir ömürlük hatıraya dönüştü.