Bazı insanlar vardır, bir kez girer hayatına ama hiç çıkmaz.
Ne kadar zaman geçse de, kalbinin bir köşesinde hep aynı sıcaklıkla kalır.
Çiğdem’in hikayesi de tam böyle bir yerden başlar…

Bir zamanlar, Munzur’un kıyısında rüzgârla yarışan bir sevda vardı.
Ne kadar sade, ne kadar derin bir sevgiydi o…
Ama hayat, bazen en temiz kalpleri en ağır sınavlarla dener.
Bir sabah, ayrılık geldi.
Ne bir veda tamamlandı, ne bir söz bitti.
Sadece sessizlik kaldı geriye — ve özlemek.

Yıllar geçti, şehirler değişti, yüzler değişti.
Ama kalpte aynı yer hep boş kaldı.
Bazen sabah kahvesinde, bazen gece rüzgârında,
Bir gölge, bir koku, bir melodiyle o özlem yeniden doğdu.

Ve insan anladı ki:
Bazılarına kavuşmak nasip olmaz,
Bazılarına sadece özlemek düşer…
O da bir nasipmiş aslında — acının içinde bile sevmenin devam edişiymiş.

Çiğdem, bu gerçeği kabullendiğinde artık ağlamadı.
Sadece gökyüzüne baktı,
Ve kendi kendine fısıldadı:

“Demek ki bana hep özlemek düşer