Bir zamanlar, dağların sessizliğine sığınmış küçük bir köy vardı.
Sabahları sis dağılırken, dağların arasından bir kız yürürdü — elinde defteri, saçlarında rüzgârın hikâyesiyle.
Köylüler ona “Dersimlikiz” derdi.
Çünkü o sadece bir isim değil, bir yerin, bir yaranın, bir özlemin adını taşırdı.

Dersimlikiz yazardı…
Yalnız gecelerde mum ışığıyla, yüreğini kâğıda dökerdi.
Yazdığı her satırda bir dağ ağlardı, bir dere susardı.
Kelimeleri öyle derindi ki, okuyan herkes kendi acısını bulurdu içinde.

Bir gün, uzak bir şehirden biri geldi köye.
Yorgun, sessiz bir yabancıydı — ama gözlerinde tanıdık bir hüzün vardı.
Dersimlikiz ona su verdi, sonra gülümsedi.
O gülümseme, o an dünyayı değiştirdi.
Çünkü bazen iki yalnız insan, birbirine sadece bir bakışla “ben de öyleyim” der.

Yabancı, her akşam onu izlerdi; kız dağlara konuşur, rüzgârla sırlarını paylaşırdı.
Bir gece, yıldızların altında yabancı sordu:

“Neden yazıyorsun?”

Kız sessiz kaldı, sonra dedi ki:

“Yazmasam, içimdeki dağlar yıkılır.”

Sabah olduğunda yabancı gitmişti.
Arkasında sadece bir not bırakmıştı:

“Senin kelimelerin, kalbimi buldu.”

Dersimlikiz o gün kalemini toprağa batırdı,
Ve ilk kez bir şiirini toprağa yazdı —
Rüzgâr aldı, dağlara taşıdı,
Ve o günden sonra kim rüzgârı dinlese,
Bir kadın sesi duyar:
Sessiz ama güçlü, kırık ama gururlu.

“Ben Dersimlikiz’im. Yazmak benim nefesimdir.”

Yazan (Dersimlikiz ) Cigdem Turan