Çiğdem o akşam penceresini açtığında rüzgâr Munzur’dan değil, artık başka şehirlerin soğuk duvarlarından esiyordu. Ama içindeki özlem… o hâlâ aynı yerdeydi. Yıllar geçmiş, mevsimler değişmiş, insanlar hayatına girip çıkmıştı. Fakat bir tek şey değişmiyordu: içindeki sessiz bekleyiş.

Özlemek, bazılarının kaderine yazılmıştı.
Ve Çiğdem’in kaderi, sanki doğduğu günden beri bu kelimenin etrafında dönüyordu.

Her gece aynanın karşısında saçlarını toplarken, gözlerinin derinliğinde bir isim beliriyordu. Gülüşü yarımdı, sesini unutmamak için defalarca zihninde tekrar ettiği bir ses… Bir fotoğraf yoktu belki ama hafıza, bazen bir fotoğraftan daha ısrarcı olabiliyordu.

Bazen bir şarkı çalıyor, bazen sokakta aynı koku geçiyordu yanından…
Ve hepsi, yıllar önce toprağa düşmüş bir sevdanın kırıntılarını geri getiriyordu.

İnsan unutunca iyileşirdi derlerdi.
Ama Çiğdem unutmamıştı.
İyileşmemişti de.
Sadece öğrenmişti acıyla yaşamayı.

Bir gün dönüp kendi kendine sordu:
“Ben mi çok sevmiştim, yoksa o mu hiç sevilmemişti?”

Cevap yoktu.
Sessizlik vardı.
Toprağın sessizliği kadar derin…

O yüzden her dua bitince içinden hep aynı cümle geçiyordu:
“Nasibime hep özlemek düşer…”

Ve o akşam, pencereden içeri dolan rüzgâr saçlarını savururken, Çiğdem ilk kez şunu fark etti:

Özlemek bazen bir ceza değil, bir insana duyulan en temiz sadakatti.

O gün anladı ki…
Hayatı boyunca kim gelirse gelsin, kim giderse gitsin,
Kalbinin bir köşesi hep aynı isim için atacak.
Bazı insanlar kaderde kavuşmak