3
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
86
Okunma
Bir gece sessizliğinde anladım,
sen hiç yanımda olmamışsın aslında.
Ama kalbim, varlığını o kadar inanarak sevmiş ki,
yokluğunu bile hissetmemiş uzun süre.
Gölgen düşüyordu yüreğime,
sanki kapıyı açsam sen girecektin içeri.
Bir nefes kadar yakın…
Ama bir ömür kadar uzaktın.
Yanımda yürüdüğünü sandım,
adımlarım seni takip etti.
Meğer kendi hayalime tutunmuşum,
sen orada bile değilmişsin.
Sözlerin vardı,
ama sıcaklığı yoktu.
Bir yüzün vardı,
ama bana dönük değildi.
Ben seni hep yanımda sandım,
o yüzden hiç gitmedin zannettim.
Meğer ben yalnızlığı
senin isminle kandırmışım.
Ve şimdi biliyorum:
En çok acıtan,
hiç gelmeyenin “buradayım” demesi.
Bir adım uzağımdaydın,
ama dokunamadım sana.
Sanki nefesin yüzüme çarpıyordu,
yine de üşüdüm yokluğunda.
Yanımdaydın…
Kalbimin hemen kıyısında,
hani elimi uzatsam tutacak gibiydin,
ama tutmadın.
Sesin kulağımdaydı,
ama sözlerin bana hiç değmedi.
Bir gölge gibi geçtin içimden,
iz bırakmadan acı bırakarak.
Hem vardın, hem yoktun.
Bir rüyanın içinde uyanık kalmak gibiydi,
bir an umutlanmak,
sonra yine boşluğa düşmek gibi.
Yakındın…
Hissediyordum.
Ama aslında hiç gelmemiştin.
Belki de en çok
gelmeyenler yakar insanı,
gelmiş gibi yapanlar,
ama kalmayı hiç bilmeyenler…
Yazan Dersimlikiz Cigdem Turan
5.0
100% (2)
Cevap Yaz