Hayalin İçinde Kaybolan Kız

Çiğdem, geceleri uyumadan önce hep aynı yere bakardı:
Pencerenin hemen üstüne, küçük bir çatlak gibi duran ay ışığına.
Sanki o ışığın içinde gizlenen bir sır vardı, sadece ona görünen.

O gece de aynı yerde durdu, ama içi garip bir sıcaklıkla doluydu.
Kalbi, olması mümkün olmayan bir şeye inanmak ister gibi çarpıyordu.
Belki de yine bir hayalin kapısı açılıyordu.

Gözlerini kapatınca bir sahne belirdi:
Karanlığın içinden yavaşça yürüyen biri…
Yüzünü seçemedi, ama varlığını hissetti.
Sanki yıllardır tanıdığı bir sıcaklık vardı onda.

Adam hiç konuşmadı.
Konuşmasa da Çiğdem’e bir şey söylüyordu:
“Ben buradayım… seni hiç bırakmadım.”

Çiğdem adım attı.
Rüzgâr saçlarını hafifçe savurdu, ama bu rüzgâr gerçek değil,
Sanki hayalin dokunuşuydu.

Adam elini uzattı.
Tutmak istedi; ama bir hayale el uzatmak, suya dokunmak gibiydi.
Elin içinden kayıp gidiyordu.

O an fark etti…
Bu adam, belki de hiç gerçek olmamıştı.
Belki bir gün gelecek umudunun şekle bürünmüş hâliydi.
Belki de kalbinin boş kalan tarafını dolduran gölge.

“Gitme,” dedi Çiğdem, sesi titreyerek.
Adam gülümsedi.
“Ben gitmem… sen uyanırsın,” dedi.

Ve ay ışığı çatlağın içinden daha da büyüdü.
Hayal, sabahın gelişine dayanamadı, bir sis gibi eridi.

Çiğdem gözlerini açtığında odada yalnızdı.
Ama ilk kez yalnız hissetmedi.
Çünkü o gece öğrendiği bir şey vardı:

Bazı insanlar gerçekte yoktur ama seni en çok onlar iyileştirir.
Bazı dokunuşlar sadece kalbe değdikleri için gerçektir.

Ve Çiğdem, hayalindeki o adama bir daha kavuşamayacağını bilse bile,
Her gece aynı ay ışığına bakmaya devam etti.
Çünkü o ışığın içinde, kalbinin gizli yerinde sakladığı bir sıcaklık vardı.