Gece, Munzur dağlarının üzerine ağır ağır çökerken, vadilerde ince bir sis dolaşıyordu. Rüzgâr, kayaların arasından geçip eski bir dostun sesi gibi uğulduyor; her darbede insanın içindeki bir hatırayı yokluyordu.

Yalnız yürüyen biri vardı o yolda…
Yüzünde yorgun bir gölge, omuzlarında yıllardır taşınan bir özlem.

Dilo Wiso diye fısıldadı kendi kendine.
Bu söz, bir isim değil; bir çağrı, bir sızının diliydi. Çünkü bu dağlarda, bir zamanlar iki can vardı:
birlikte gülmüş, birlikte yol yürümüş, birbirine “canerê mı” diye seslenmiş iki insan…

Ama sonra yollar ayrılmıştı.
Nedenini ne dağlar biliyordu, ne rüzgâr.
Sadece kalpler biliyordu.

Yıllar geçti.
Ama eksiklik, bir gölge gibi peşini bırakmadı. Baktığı her yerde onların izi vardı.
Bir ağaç gövdesinde, bir taşın dibinde, bir suyun akışında…
Sanki Munzur’un suyu bile o gün daha soğuk akıyordu; her damla “Gelmezê…” diye mırıldanıyordu.

O gece kalbi sessizce kırıldı.
Ne bağırdı, ne dövündü.
Sadece içindeki o ince yer —kimsenin görmediği, kimsenin dokunamadığı yer— çatladı.

“Ocaxê mı tüter…” dedi içinden.
Bir insanın adı bile rüyaları titretiyorsa, o sevdanın ağırlığını sadece dağlar kaldırabilirdi.

Ve işte o gece anladı:

Ağlatan gökyüzü değil,
yağmur değil,
karanlık değildi…

Ağlatan,
sizde kalan o boşluktu.
O boşluk, kalbinin ortasında bir kapı gibi duruyor; kapı kapanmıyor, içi dolmuyor, adı silinmiyordu.

Bu ağıt, gidene değildi aslında.
Bu ağıt, arayan kalbe;
yıllardır sormadığı soruları kendine fısıldayan yüreğeydi.

Çünkü biliyordu:

“Ez wey her tim, her dem, her ro bıwana…
Ama siz, kalbimden hiç gitmezsiniz.”

Ve Munzur’un geceye karışan rüzgârı, bu sözleri duyar gibi hafifçe esti.
Sanki dağlar bile, o yüreğin acısına saygı duyup sustu.