Çiğdem, hayatının en büyük sevincini ve aynı zamanda en ağır sınavını aynı adamla yaşadı: Şenol.
Birlikte gülüp birlikte ağladılar.
Munzur kıyılarında yürürken, birbirlerine verdikleri sözler vardı:
“Ne olursa olsun, yanındayım.”

Ama hayat, bazen sözlerden güçlüydü…
Bir sabah, güneş doğmadan önce, Şenol gitmişti. Sessizce, bir daha dönmemek üzere.
Arkasında kalan tek şey, Çiğdem’in kalbindeki ağır bir yük oldu.
Ne fotoğraflar ne de anılar yetiyordu onu taşımaya.

İnsanlar, “zamanla geçer” dediler. Ama bilmiyorlardı:
Geçen zaman değildi…
Geçmeyen, her gece onu rüyasında arayan bir kalpti.
Bir sesin yokluğuydu.
Bir nefesin eksikliğiydi.

O yüzden yazdı o şiiri:
“Dünyanın en ağır yükü” diye.
Çünkü artık biliyordu…
En ağır yük, bir mezar taşının arkasında değil,
Bir kadının kalbinin tam ortasında taşınır.