Dersim’in dağları arasında, Munzur’un berrak suyunda bir kız büyürdü. Adı DersimliKiz’di. Çocukluğundan beri kalbi sevgiye açtı ama hayatın sert rüzgârları yüzünden kalbinin kapısını çoğu zaman sıkı sıkıya kapalı tuttu.

Bir gün, hiç ummadığı bir anda karşısına bir insan çıktı. Onun gözlerinde saklı duran sıcaklık, yıllardır beklediği baharı getirdi. İlk kez, sevginin yalnızca iki dudak arasındaki bir söz olmadığını, bir bakışın bile insanın kalbini dağ gibi ısıtabileceğini gördü.

Başta ürkekti… Çünkü kalbi yıllar boyunca incinmiş bir kuş gibiydi, gökyüzünden çok karanlık mağaralara saklanmıştı. Ama sevgi öyle güçlüydü ki, o kuşu kanatlandırdı. Sesle, gülüşle, dokunuşla yeniden göğe kaldırdı.

Ve DersimliKiz anladı: Sevgi, tıpkı Munzur’un suyu gibiydi. Ne taşla, ne setle durmazdı. Önüne çıkan engelleri aşar, dağların içinden bile yol bulur, sonsuzluğa akardı.

O günden sonra ne yolun uzunluğu korkuttu onu, ne dağların karı. Çünkü sevgiyle yürüyen insan bilir ki eller ayrılmadıkça hiçbir zorluk insanı yenemez.