DersimliKiz’in kaleminden bir iç döküş hikayesi

Bir kadının hikayesidir bu…
Bir zamanlar herkese koşmuş, dert dinlemiş, el uzatmış, suskunların sesi olmuş bir kadının.
Ama sıra ona geldiğinde… kimse “Ne haldesin?” dememiş.

Gözlerinin altındaki yorgunluğu kimse fark etmemiş,
gülüşlerinin ardındaki sessiz çığlıkları kimse duymamış.
O sadece “güçlü” sanılmış, çünkü hiç kimse onu ağlarken görmemişti.

Oysa geceleri, kendi içinde bin defa yıkılmıştı.
Kendini toparlayıp sabah yine “iyiyim” diyebilmek için,
yüreğindeki kırıkları kendi elleriyle toplamıştı.

Ama insanlar…
Onun ne yaşadığını değil,
sadece yaptığı hataları görmüştü.
Bir sözde sürçse, yargılanmıştı.
Bir adım yanlış atsa, “bak işte, yine o” demişlerdi.

Oysa kimse sormamıştı:
“Neden susuyorsun?”
“İçinde ne fırtınalar var?”
“Bu kadar güçlü görünmek zorunda mısın?” diye…

Ve işte o an, o kadın karar vermişti:
Artık anlatmayacaktı.
Çünkü bazı yaralar sadece sessizlikle iyileşirdi.
Ve o, kendi sessizliğinde yeniden doğmayı seçti.

Bir gün biri onu anlayacak mı bilmiyordu ama,
bir şeyi biliyordu:
Kimse sormasa da, o hâlâ içindeki iyiliği koruyordu.
Çünkü o, kalbini karartmadan acıyla yaşamayı öğrenmişti.