çünkü şiir, yaşatır.
çünkü şiir, konuşur.
bazen ise göç edenlerin bıraktığı yerde yalnızca şiir kalır.

şair şiiriyle söze kanat takıyor.
sürgünün acısını bir kuşun tüyüne sarıyor.
yıldızları düşleyen bir çocuğun diliyle konuşuyor.

zaman sarkıyor,
mekân çözülüyor, kelimeler dokunuyor.
her göç bir yalnızlığın başlangıcıdır,
ama şiir yalnızlıktan bir kardeşlik çıkarıyor.

o ses kızıldır.
ateşin, kanın, sevdanın ve direnişin rengiyle yanarak kelimeleri göç ettiriyor,
duyguları bir yurt gibi kuruyor, sonra da onları yerinden ediyor.

saçlardan süzülen yollar, tüy kanatlarında savrulan sesler,
lacivert bir resmin içinde kaybolmuş kadifemsi bir orman...
işte tüm bunlar şiirin değil, şiirle kurulan dünyanın parçalarıdır artık.

çünkü şiir, gök kubbenin altında en uzun yaşayan söz kalıbıdır.
ne yazıtlar kadar taş kesilir, ne romanlar gibi detayda kaybolur.
söz uçar derler ya…
uçan söz, şiirse eğer, göğe karışır ve sonsuza dek orada kalır.

çünkü şiir sadece duygu değil, biçimdir de.
bir ses mimarisi.
bir anlam kuyusu.
bir ruh terazisidir şiir.
bir dudakta, bir defter kenarında, bir rüyanın ortasında.
işte şiir budur.

sözün kaderi değişir, kâğıt yanar, mürekkep solar, sayfalar dağılır.
ama şiir bir kere hafızaya kazındığında başka bir forma bürünür.
artık onun evi kitap değil, insandır.

bu şiir de
bir taş gibi sağlam, bir nefes gibi hafiftir.

.............

her kopuş, kendi içinde bir kıyamet taşır. işte bu şiir, bu kıyametin hararetini taşıyan, küle dönmüş ellerden duyulan bir ağıt gibidir. yalnızlığın, belirsizliğin ve hatırlamanın şiirsel bir çığlığıdır bu.
tel tel akan ipeksi dalgalar, geçmişin suda yansıyan siluetleri gibi, dalgalanan, durulmayan, şekilden şekle giren bir duygunun izdüşümüdür.

her kimlik, bir diğerine göç ediyor. her anı, başka bir yüzü haykırıyor. kadifeye sinmiş bir orman imgesiyle ruhumuza çakılan bu ses, artık dokunulabilir hale geliyor, duyulmakla kalmıyor, hissediliyor, hatta solunuyor.

sessizliğin bile ağırlaştığı bir iklimdeyiz.
diller çatlamış, resimler solmuş.

yıldız bahçesinden düşen bir ışık,
kadifeye sinmiş bir hatıra,
göğe yükselen esinli bir fırtına,
ve dudaklarımızda hâlâ sönmemiş bir şiir.

şiir, yalnızca yazılan değil, yaşanandır.
kimbilir belki de bu şiir yaşanmış bir yangının külleriyle yazılmıştır.
kimi zaman karanlığın saçlarına dolanır,
kimi zaman bir gümüş gölgede uykusuz bir korkuya karışır.
ama ne olursa olsun hep oradadır şiir,
acıyan yerde.


belki de şiirin büyüsü budur:
İnsan yazabilmek için acının dinmesini değil,
derinleşmesini bekler.
çünkü bazı duygular sadece ağrıdan geçerek kelimeye dönüşür.
göç, insanın yerini değil, kökünü yitirmesidir.
toprağını, dilini, göğünü, hatta aynadaki yüzünü…
işte her göç böyle bir ağrı bırakır geride.

göç, bazen bir valizdir, bazen bir mezar,
ama en çok da bir suskunluktur, insanın boğazına oturan.


evet, bir şiir bir ağrıya değer.
ama bazı ağrılar vardır ki,
yalnızca şiire dönüşebilmek için katlanılır.
bazı şiirler vardır ki, onları yazabilmek için insan içinden sökülmeyi göze alır.

hayranlık ve sevgiyle