Bir kadın vardı…
Adı DersimliKiz. Kalbinin en derin yerinde, ölüm kadar ağır bir kaybı taşıyordu. Sevdiklerini erken toprağa veren bir yürek, sevginin değerini herkesten önce öğrenirdi. Çünkü onun için hayat; bir gün var, bir gün yoktu.

Bir akşam Munzur’un kıyısında otururken, kendi kendine mırıldandı:
“Zamanın varken sev beni… bakarsın ölürüm, belli mi olur.”

Bu söz aslında bir isyandı. İnsanların sevgiyi hep yarına bırakmasına, “nasıl olsa vakit var” diye düşünmesine karşıydı. Oysa o biliyordu ki, yarın her zaman gelmiyordu. Bugün dokunulmamış bir el, yarın soğuyabilirdi. Bugün söylenmemiş bir sevda sözü, yarın hiç duyulamayabilirdi.

İşte bu yüzden şiirinde, hem kendine hem de dünyaya bir mesaj verdi.
“Bugün sev, bugün sarıl, bugün söyle… Çünkü yarın çok geç olabilir.”

Onun hikâyesi, aslında yalnızca kendi acısının değil; zamana yenilmiş bütün sevgilerin, söylenememiş bütün sözlerin hikâyesiydi. Ve belki de bu yüzden, DersimliKiz’in şiirleri her okunduğunda insanın içine bir ürperti bırakıyordu.