Bu şiir, dışarıdan güçlü görünen ama içinde fırtınalar koparan bir kadının hikâyesini anlatır.

DersimliKiz…
Onu herkes dimdik, sağlam ve güçlü biliyor. Çünkü hiç kimseye zayıflığını göstermemiş, kimseye “dayanamıyorum” dememiş. Her yarayı kendi içinde taşımış, her acıyı sessizce yutmuş.

Ama aslında onun kalbinde koca dağlar kadar yük var.
Geçmişten gelen acılar, özlemler, kayıplar… Ve en çok da kimsenin bilmediği gözyaşları.

O, bir dağın doruğunda duran yalnız bir kadın gibi:
Herkes onu uzaktan bakınca “taş gibi güçlü” sanıyor. Ama kimse bilmiyor ki içindeki yaralar, en sert kayaları bile parçalayacak kadar derin.

Şiir, bu iç çığlığın kaleme dökülmüş hali.
“Yoruldum” sözü, aslında hem bedenden hem de ruhundan yükselen sessiz bir feryat. Çünkü bu yorgunluk; yaşamaktan, susmaktan, anlatamamaktan ve anlaşılmamaktan geliyor.

Ve işte en sonunda DersimliKiz, kalbinden yükselen bu sözleri bir şiirle dile getiriyor:
“Ben aslında çok yoruldum… Ama hâlâ ayakta kalmaya çalışıyorum.”