“Kalbimin Odalarında”

Bütün şiirlerini kalbimin odalarında saklıyorum,
Her biri ayrı bir anahtar gibi,
Bir duygunun kapısını açıyor usulca.
Kimsenin adım atmadığı,
Sadece senin adınla yankılanan odalar var içimde.
Ve her odada sen varsın —
biraz eksik,
biraz uzak,
ama her zaman dokunacak kadar yakın.

Bir odaya gülüşünü astım duvarlara,
İçeri girince bahar gibi kokuyor her şey.
Perdeler uçuşuyor sanki saçların gibi,
Ve rüzgâr bile senin sesinle esiyor.
Yalnız ben bilirim o odanın yerini,
Kimse bilmez gülüşünle nasıl aydınlandığını içimin.

Bir diğer odada sessizliğin oturuyor,
Ne konuşuyor, ne gidiyor.
Sadece orada,
sadece var.
Bir boşluk gibi değil,
Bir doluluk gibi,
İçinde her susuşun, her kırgınlığın yankılanıyor.

Bir odamda adın yazılı defalarca,
Sildikçe geri yazılan harfler gibi.
Unutmaya çalıştıkça
Daha çok hatırladım seni.
Ve her hatırlayış bir şiir oldu,
Her şiir sana döndü —
Ben hep başladığım yere geri döndüm: sana.

Sen hiç fark etmedin belki,
Ama seninle yaşadığım anlar
Zamanın dışında bir yerde saklı bende.
Saat durduğunda,
Takvim yırtıldığında bile,
Sen hâlâ aynı gülüşle bakıyorsun içime.

İlk dokunuşun hâlâ tenimde,
Ama şimdi sadece bir rüzgâr gibi geçiyor içimden.
Bazen bir şarkının ortasında hissediyorum seni,
Bazen gece lambasının ışığında,
Ve bazen,
tam unuttum dediğim bir anda
Bir şiir oluyor adın —
ve kalbimin duvarlarına çarpıyor yeniden.

Zamanla değiştim belki,
Ama seni sakladığım yer hiç değişmedi.
O odalar hâlâ sana ait,
Toz bile kondurmadım şiirlerine.
Bir tek sen dokunabilesin diye
İçimdeki her kelimeyi özenle korudum.

Sen sustukça şiirlerim çoğaldı,
Sen uzaklaştıkça içim büyüdü.
Her gidişin yeni bir kapı açtı içimde,
Her susuşun yeni bir pencere.
Ben seni anlamaya çalışmadım artık,
Sadece seni duymaya başladım —
Kalbimin içinden,
dizelerimin altından,
sessizliğimin en derin yerinden.

Bir gece gelecek belki,
Sen de bu şiirleri duyacaksın bir başkasının sesinde,
Ve tanıyacaksın kendini her kelimede.
İşte o zaman anlayacaksın:
Ben seni nasıl sevmişim,
Ben seni nasıl içimde saklamışım,
Sen hiç bilmeden,
ben hep seninle kalmışım.

Ve eğer olur da bir gün,
Yorgun düşersen hayattan,
Bir sığınak ararsan kimselerin bilmediği,
Kalbimin odaları hâlâ açık olacak sana.
Senin için yazılmış,
Seninle dolmuş,
Ve hiç kimseye açılmamış şiirlerle…

Çünkü sen,
Sadece bir anı değil,
Sadece bir şiir değil —
Sen,
Benim içimde bitmeyen bir yolculuksun.
Hüseyin Erdinç