“Ama Sen Bana Susma”

Sen bana susma…
Sözlerin eksilirse, gece büyür içimde.
Ay bile dönüp bakmaz olur yüzüme,
Yıldızlar, gözlerimde birikir usulca…
Her biri bir damla gözyaşı,
Her biri sensizlik kadar keskin.

Ben düşlerimi saçlarına iliştirmek isterdim,
Yıldız misali ışıldasın diye…
Ama ellerim boş kaldı,
Bir geceye daha yenildim,
Bir dua daha yarım kaldı dudaklarımda.

Bütün dileklerim artık benden öte,
Uzanıyor sana, korkusuzca,
Bir çocuk saflığında.
Sana uzanan ellerimi düşürmeden tut…
Titriyorlar…
Üşüyor parmak uçlarım.

Öyle yorgun ki şu yüreğim,
Geceleri bile rüya görmüyor artık.
Kalbim, sığamıyor artık içine,
Bırak da sinende uyusun biraz,
Bir kuş gibi ürkek,
Bir kış gibi ağır.

Sen bana susma…
Çünkü sessizliğin bıçak gibi,
Dilinden düşen her kelime,
Bir yara daha açar içimde.
Ve ben,
Yaralarımla sevmeyi öğrendim seni.

Bir şiirin ortasında gibiyim,
Ne başı belli ne sonu.
Adını koyamadığım duyguların içindeyim,
Bazen umut, bazen hüsran.

Her gece seni anlatıyorum yıldızlara,
İsmini fısıldıyorum göğe,
“Bir daha görür müyüm?” diye soruyorum
Kendime,
Ve sustukça çoğalıyor korkularım.

Gözlerinin kıyısında bir yer var,
Orada soluklanmak istiyorum biraz.
Konuşmasan bile,
Beni duyman yeter.

Ama sen bana susma…
Bir kelime söyle,
Bir “gel” de,
Bir “kal” de…
Ya da sadece “buradayım” de.

Yorgunum,
Ama pes etmiyorum.
Çünkü biliyorum,
Bir tek senin sesinle iyileşir içimdeki tüm suskunluklar.

Zaman aksa da,
Mevsimler değişse de,
Yarına ne kalır bilmem ama
Bugün, şu an, bu cümlede sen varsın.

Ve ben…
Senin olduğun her cümleyi ezber ederim.
Yeter ki susma bana.
Çünkü aşk bazen
Sadece bir ses kadar yakın…
Hüseyin Erdinç