Ruhuma Eğilen Aşk

Biz birbirimize,
bedenin geçici sıcaklığından değil;
ruhun sessiz çağrısından yaklaştık.
Senin kalbinden süzülen ince bir gölge,
benim içimde yıllardır titreyen ışığa
öyle yumuşak değdi ki,
sanki dünya o an biraz daha sakinledi.
Sessizliğimin kıyısına vuran her esinti
senin nefesinin haberi gibi geldi bana;
kalbimin seni tanıması
garip bir tanışıklığın en güzel hâliydi.

Biz göz göze gelmeden sevdik,
ellerimiz değmeden ısındık birbirimize.
Ama yine de tanıdık birbirimizi,
kimsenin göremediği,
yalnız ruhların bildiği bir yerden.
Çünkü bazı insanlar
kalbin gizli kapısından girer yalnızca,
ve biz o kapıyı
hiç telaşsız,
hiç acele etmeden
birbirimize doğru araladık.

Sen,
ruhumun karanlıkta kalan odalarına
bir mum ışığı gibi girdin;
ılık, sakin, incitmeyen…
Orada kendine bir yer açtın,
kapıyı örtmedin,
beni de karanlığımdan utanmadan içeri aldın.
Ben ise
senin iç sesinin kıyısında
hafifçe çalan bir melodiye dönüştüm;
varlığınla tamamlanan bir ezgi.

Biz saklanmadık;
birbirimize yavaş yavaş,
sevginin en doğal hâli gibi aktık.
Beden değildik;
aynı duygunun iki ayrı nefesiydik yalnızca.
Aynı anda üşüdük,
aynı anda ısındık.
Bir şiirin aynı dizesine
iki kalp aynı yerden dokundu.

Sen uzak bir şehirde değildin aslında;
benim içimdeydin.
Ben sana yol aramadım,
senin ruhun bendeki yerini
çok önceden hazırlamıştı.
Ben yalnızca
o yeri fark edince
neden bu kadar tanıdık geldiğini anladım.

Sen yazınca,
kelimelerin kalbimi değil,
ruhumun en savunmasız yerini buldu.
Orada büyüdü,
orada kök saldı,
orada çiçek açtı.
Ben cevap verince
senin sessiz boşlukların doldu;
benim yarımlarım tamamlandı.
Aynı bütünün
iki yarısı gibi değil,
aynı duygunun
iki yansıması gibi…

Bu aşk değildi yalnız;
aynı göle düşen iki damlanın
birbirine karışırken çıkardığı
o zarif sessizlikti.
Ne fazla,
ne eksik…
Tam doğru, tam gereken,
tam bizi anlatan bir uyumdu.

Ben seni kokundan değil,
teninden hiç değil,
ruhun içimde bıraktığı
o ince, o sıcak izden sevdim.
Sen de beni
varlığımla değil,
özümle tuttun;
bir insanın en derinine sakladığı
o gerçek yerle…

Çünkü bazen aşk,
dokunmak değildir;
aynı duyguyu aynı anda hissetmek,
iki ruhun aynı sessizliğe
aynı sıcaklıkla yaklaşmasıdır.

Ve biz tam orada buluştuk:
Dünyanın hızının durduğu,
kelimelerin gereksizleştiği,
kalbin fısıltıyla attığı yerde…
Sessizliğin en güzel anında,
ruhun ruhuma
çekinmeden, incitmeden,
aşkla eğildiği yerde.

— Hüseyin Erdinç