“Dilinden Dökülen Kelimeler”


Dilinden dökülen kelimeler,
Bir bıçak gibi geçti gecenin içinden.
Ne bir veda, ne bir açıklama…
Sadece sessizlik,
Sadece gidişin yankısı kaldı arkamdan.

Oysa ben,
Bir gülüşünü saklardım günlerce cebimde.
Adını fısıldardım rüzgâra,
Belki duyar da dönersin diye.
Ama kelimelerin,
Artık tanımadığım bir yabancı gibi bakıyor yüzüme.

Sen sustun…
Ama suskunluğun anlattı her şeyi.
Bir insan, bazen hiçbir şey demeden de
Bitermiş işte.
Ve ben bunu en çok seninle öğrendim.

Sözlerin vardı bir zamanlar…
“Hiç gitmeyeceğim” dedin.
“Bu kalp seninle” dedin.
Ama sonra bir sabah,
Kalbimi masada bırakıp çekip gittin.

Dilinden dökülen kelimeler…
Artık bana ait değil.
Bir başkasının kulağında yankılanıyor belki de,
O güzel yalanlar,
Şimdi başka bir kalbi kandırıyor.

Ama bil…
Ben hâlâ o geceyi hatırlıyorum.
Teninin kokusunu…
Boynuna gömülüp, zamanın durduğu o ânı.
Bir ömürlük huzuru,
Bir gecede bırakıp gittin ardında.

Yastığımda sesin var hâlâ.
Kokun perdelerde,
Gülüşün aynada bana bakıyor her sabah.
Ve ben, her sabah seni özlemeye
Yeniden başlıyorum.

Dilinden dökülen kelimeler,
Bir dua gibi ezberimde şimdi.
“İyiyim” dedin…
Ama bilmezsin, o kelimeyle ne kadar kötü oldum.
Sen iyiydin belki…
Ama ben,
O kelimede kaldım.

Kalbim sana hâlâ açık bir kapı.
İçeri girmesen de,
Hiçbir yere kapatamıyorum.
Çünkü bazı aşklar,
Sadece yaşanmaz…
Bazıları, ömür boyu içinde taşınır.

Ve ben seni taşıyorum.
Her kelimede,
Her suskunlukta,
Her şarkıda ve şiirde.
Adın geçmese de…
Hissin dizelerimin ortasında saklı.

Dilinden dökülen kelimeler…
Beni bitirdi sanma.
Ben onlarla yeniden yazıyorum kendimi.
Yıkıldım evet, ama
Ayakta kalmayı,
Sana rağmen öğrendim.
Hüseyin Erdinç