DÖNER MİSİN?
“Sadece bir soru… Kendime mi, sana mı, bilmiyorum.”

Bir soru kaldı geriye,
Tüm kelimeler tükendikten sonra:
Döner misin?

Bu, bir yakarış değil.
Bu, bir beklenti değil artık.
Bu…
Sadece içimde asılı kalan
Ve yıllardır cevabını alamadığım
O tek cümle.

Hâlâ aynı yerdeyim.
Senin adını söylemeden geçemediğim sokaklarda,
Seninle sustuğum kadar konuşamadığım insanlarda,
Seninle bakıp iç geçirdiğim manzaralarda,
Senin boş bıraktığın yanımda.

Yani bir yerde değil,
Bir eksiklikteyim.

Biliyor musun?
Sen gideli zaman geçti evet…
Ama bazı şeyler olduğu gibi duruyor:
Son yazıştığımız mesaj hâlâ silinmedi.
Profil fotoğrafını değiştirdiğin gün
Hâlâ hatırlanıyor.
Ve ben her gece,
Seninle konuşuyormuş gibi
İçimden bir şeyler fısıldıyorum:
“İyi misin acaba?..”

Dönersen ne değişir bilmiyorum.
Belki hiçbir şey eskisi gibi olmaz.
Belki zaten hiç olmamış gibi oluruz.
Ama bazı insanlar vardır ya,
Döndüğünde değil,
“Geri dönebilir” ihtimaliyle yaşatır seni.
Sen öyle kaldın bende.

Zaten…
Ben senden sonra hiçbir yere “tam” gidemedim.
Gülüşüm yarım,
Adımım eksik,
Kahkahamın ucu hep sende kesiliyor.
Çünkü bazı insanlar yokken bile
içinde çok ses bırakır.
Sen bana bunu yaptın.

Bazen düşünüyorum:
Acaba bir gün dönsen,
Konuşmadan sadece otursak yan yana…
Yalnızca sessizce…
Acaba o an anlatsak mı her şeyi birbirimize?
Yılların acısını bir “nasılsın”la silmek mümkün mü?
Yoksa geç mi kaldık?

Belki çok geç artık.
Belki dönsen bile ben başka biriyim artık.
Yorgun, kırık, kabullenmiş…
Ama içinin bir yerinde
hâlâ sana yer bırakan biri.

Biliyor musun?
Aslında seni unutmadım değil…
Seni affettim de belki,
Ama seninle yaşanmamış zamanları
Hâlâ içimde tutuyorum.

Ben bu şiiri
Dön diye değil,
Dönmeyeceğini kabullenirken yazıyorum.
Çünkü artık anladım:
Bazı sorular cevapsız kalmalı.
Bazı yollar yarım.
Bazı insanlar,
bir cümlenin sonunda değil — bir suskunluğun ortasında bitiyor.

Ama yine de
Son kez,
Yalnızca kendim için,
Ve belki de sana ulaşmayacak bir duvarın arkasından
Soruyorum:

Döner misin?..

Cevap vermesen de olur.
Çünkü bu soru çoktan cevabını buldu.
Bir eksiklikte,
Bir şiirde,
Bir adamda kaldı…

— Hüseyin Erdinç