Biraz beni düşün şimdi…
Karanlığın ortasında savrulmuş bir yaprak gibiyim,
Attığın o kuyunun taşlarıyla konuşuyorum geceleri.
Ne bed var bana sahip çıkan,
Ne gökyüzü var sesimi duyacak kadar yakın…
Ama sen haklısın belki;
Ben bile isteye, gönüllü yandım bu ateşte,
Bile isteye sürgün ettim kalbimi sana.

Gel şimdi…
Kurtar beni bu karanlık kuyudan,
Vazgeçme benden emi,
Çünkü sensizliğin adı: ölüm,
Ve ben ölüme razı değilim,
Sana razıyım sadece.

Ben kadere kafa tuttum,
Yazılanı bozdum,
Alnıma işlenmiş bütün çizgileri
Senin yüzünle doldurdum.
Mutluluğun kapısı önümdeydi aslında,
Ama ben, senin acına anahtar oldum.
Çok mutlu olmak varken,
Seninle acıyı seçtim.
Çünkü acının içinde bile
Senin adının sıcaklığı vardı.

Biraz beni düşün şimdi…
Kuyu derin, geceler uzun,
Ve ben sensizliğin taşlarına vura vura
Parçaladım ellerimi.
Sen gelmedikçe,
Her sabah biraz daha eksiliyorum kendimden.

Gel şimdi kurtar beni…
Vazgeçme benden, emi.
Çünkü ben sensiz:
Kanatsız bir kuş,
Kökünden kopmuş bir çiçek,
Yarısı silinmiş bir dua olurum.