0
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
149
Okunma
Artık yazamıyorum, sana tek bir dize,
Kalkmaz kalemim, kurur mürekkebim hüsranla.
Yokluğunda savruldum; karanlık bir masalım,
Talihsiz bir gölge, eksik, yitik bir insanım.
İçimde gömülüyüm; göğsüm mezar taşı,
Toprağım uykusuz, çiçeğim solgun, karanlık.
Saatler kör, takvim sağır,
Zaman başucumda, cellat bir karanlık.
Adını anmak dilimde bir diken,
Susmaksa kapanan kepenk gibi derin.
Her sokak lambası, alnıma darağacı,
Gölgem suç ortağı, ardıma bakmadan kaçan.
Ey yokluk! Ya yut beni, ya kus geri,
Ne yaşayanım, ne ölü;
Artakalan kötü bir yansıma yalnızca—
Kaderin sunduğu tek merhamet bana.
Çünkü kötülükten önce iyilikte,
Tanımadım Nazlı’yı;
Bilmezdim, insan olabilir mi bu kadar tatlı?
Şimdi onsuz kötüyüm belki,
Ama onu tanımadan iyi olmaktansa,
Daha kötüsüne razıyım şimdi.
5.0
100% (2)
