herkes biraz susuyor artık
kimse kimsenin yüzüne uzun uzun bakmıyor
öylece geçip gidiyoruz birbirimizin içinden
bir selam eksik,
bir soru fazla geliyor insanlara.

babam ölmüş gibi taşıyorum çocukluğumu
annem hâlâ çay koyuyor
ama eskisi gibi değil sesi
bir yorgunluk var onda,
dilin ucuna gelen ama söylenmeyen bir “of”.

ben seni unuttum sanıyordum
meğer sadece konuşmuyormuşum
o kadar sessiz kalınca
insan, her şeyi unuttuğunu sanıyor.

şehir büyüdükçe biz küçülüyoruz
eskiden bir kahvede
bir bardakla saatler geçerdi
şimdi insanlar
birbirini sabit fiyatlı menüler kadar tanıyor.

kimse kimsenin acısına karışmak istemiyor artık
herkesin kalbi kendi kabuğunda
ufak ufak kanıyor
ama ses çıkmıyor.

ama ben
bir gün sıradan bir lafla
bir çocuğun eline iliştirilmiş bir simit parası gibi
kalbini ısıtacak kadar küçük bir cümleyle
gelmek istiyorum sana:
“geçmedi…”