Bazen yüreğin daralır, karanlık bir sokakta kaybolur gibi hissedersin. Çıkış yolu yokmuş gibi gelir, ama aslında her şey içindedir, sadece görmek gerekir. İçindeki suskunlukla baş başa kalmak, nehirlerin taşması gibi bir şeydir; söylenmemiş kelimeler biriktiğinde, hiç istemediğin bir fırtına gibi içini sarar. Ama biliyorum, bu karanlıkta bir ışık parlıyor, her bir gölgeyi büyütmekle uğraşan. Senin gibi, insanlık da kaybolmuş bir zamanın ardında. Ama işte, gözlerinin içinde gizli olan umut, her şeyi yeniden şekillendirir. Ve bir gün, o solgun yapraklar düşer, ama bu kez içindeki boşlukları değil, gökyüzüne yükselen anlamları taşır. Korkma, orada seni bekleyen bir başka dünya var, belki de huzur.

Yüreğinize sağlık

'Bu ah yurdunda yeşilin rengi bile bir enkazdır artık''

Şiir, zamanın ve yaşantının nakışıdır.
Anların mimarı, kelimelerin duvar ustası.

Ruhun derinliklerinden yükselen bir ses dalgaları.
Kalemin ucunda ete kemiğe bürünen, hem eşikten içeri davet eden
hem de kapıları aralayan rehber.

Tesbih şairin şiirleri akılla değil, aklın ucundaki kıvılcımlarla yazılıyor daima. Kelimelerinin dansı, duygularının uçuşu, imgelerinin serüvenidir bu.
Kalem ucu, bakış ucu, duyuş ucu, yas ucu, tebessüm ucu, aşk suçu.
''Şiir ki dünyanın kış güneşidir; şubat ayında bile içimizi ısıtan, ruhumuza renk katan bir mucize.''

Zamanın ve yaşantının ördüğü duvarlar her anın bir parçası.
Şairin gözetiminde bir araya gelen bu taşlar ancak gerçek bir şiirle anlam buluyor.

Şiir, hem geçmişin yankısı hem de geleceğin umut ışığı.
Her satır, bir anı şekillendiren, bir duyguyu taşıyan her kelime, taş gibi dizilmiş duvarlar gibidir.

Şiir yazmak, bu duvarları inşa eden bir ustalık gerektirir.
Kimse zamanın elleriyle şekillenen bu yapıyı tasarlamadan şiir yazamaz; hem duvarı hem de kapıyı aynı anda inşa edebilmek gerekir.

Tesbih şair bu konuda klasını konuşturan şairlerden.

''Şiir aklın en incelikli sınırlarında dolaşır, fakat akıl değil; aklın kenarındaki düşler, hisler, kaygılar ve sevinçlerle var olur''

Tıpkı bir çiçeğin öpüşü gibi; ne bir başlangıcı vardır ne de sonu. Bitmeyen bir öpüş gibi kalır her şiir, her an bir şeyler eksik kalır, fakat o eksiklikte bile güzellikler barındırır.

Dedik ya şiir, yalnızca düşünmekle değil, düşünmenin çok ötesinde bir yerden yazılır; bakış ucundan, gözyaşı ucundan, yorgunluk ucundan... Bazen bir tebessüm, bazen bir hüzün, bazen de bir umudun ucundan dokunur kalem.

gerçekten de öyledir.
''Şiir, insanı kucaklayan bir kış güneşidir, soğukta bile içimizi ısıtır.''
Kırmızıdan alır rengini şiir.
Kırmızıdır, çünkü o anın sıcağını taşır hep içinde.

Eyvallah şiirdaşıma
sevgiyle tebessümle
🙏🙂