Dünya nedir diye sordu az evvel bir şair bana.
Kendi ekseninde ağır ağır dönen,
Üzerinde yaşam olduğunu bildiğimiz gök cismidir, diye yanıt verdim.
Bende seni akıllı biri zannederdim.
Neden ağabey?
Dünya, kendi etrafında dönerken ağır ağır,
“Kiminin saçını ağartır, kiminin de yüzü dahi kızarmaz yaptığı hırsızlıktan,” diye yanıt verdi.
Enteresan bir cevaptı bu.
Ben, bu yönden hiç bakmamıştım dünyaya.
Devam etti sonra.
Eteği gül çimendir karlı dağların,
Yeşilinde de sır saklıdır kurban.
Rüzgâr usulca taşır toprağın masalını,
Göğün mavisi örter insanın bitmez hayalini.
Dökülür yıldızlar geceye sessiz,
Her biri bir dert, her biri bir iz.
Dağlar fısıldar, dinlersen eğer,
Sevda biter, umut yeşerir geldiğinde zaman, dedi.
Deli gönlüm coştu gitti, bunları duyunca şairden.
Dedim: Ey şair, sözlerin dünya için bir ayna, lakin kırık!
Senin masalın güzel, fakat bir de gerçekler var.
Doğum sancısı gibi gelir, geçtiği yer yara ise suyun.
Hırsız utanmaz, evet, ama saçını ağartan da suçludur.
Çünkü ona çalma hakkını kendisi verir!
“Sen de haklısın” diyerek ayrıldık, sevgili dostum nazımdan.
Saygı ve sevgilerimle.