EFSUNLU ŞİİR

Hüznün tarihi yazılıydı
Adım adım yürüdüğüm
Göz yaşımla yıkanan kaldırımlarda

Önce bir sahafın
Sonra
Efsunlu bir şiirin önünde durdum

Başımda duman var...
Ruhum harda...
Sense
Yanımdan sessizce geçipte gitmişsin




Yıldırımlar düşüren bir akşamüstü
Yürüdüğü yolu kaybeden
Yalın ayaklı bir çocuk gibi bozkırda

Fırtınalar önünde savrulup
Viran olup uğruna
Kendi özümü öte diyarlara sürdüm

İçimde efkar var...
Canım darda
Sense
Herşeyi toplayıp göçüpte gitmişsin




Zamanın bitimsiz sarmalında
Sanki asırlardır
Demlenirdi sevdam gönlümdeki korda

Sorsan
Hüznüm de derdim de...
İçimde benim... içimde derdim

Sokakta çıkmaz var
Yolum uçurumlarda
Sense
Kanatlanıp birden uçupta gitmişsin




Hudut bilmez
Geniş coğrafyasında ruhumun
Boğulurken derin firaklarda

Ne bir ses duydum
Ne haber...
Giderken sadece gölgeni gördüm

Sana doğru koşarken
Toz,çamur,karda
Sense
Ardına bakmadan kaçıpta gitmişsin




Avuntusuz dinlerdim eski plakları
Hercümerç olurken ruhum
Hicrandan geriye bir adın kaldı

Ağladım sürgülü kapılarda leylü nehar
Aradım uzak yakın
Her yerde herkese izini sordum

Yıllarca kanadı
Ben gam ile sardım
Sense
Kapanan yaralarımı açıpta gitmişsin



Muhammed Mehmet GÜL