Unuttum gülüşümü bir papatyanın
Masum bakışında
Çocuk düşlerimi aradım uykularımın
Pembe sokaklarında

Ruhumda suçlanmanın karanlık izleri
Aydınlık bir sınıfın ilk günaydınında
Beklediğim özgür çığlığı kilitledim
Aynalara ... yitirdi bakışlarım özgürlüğü
Kırgın ve çatlamış sırlarda
Mavi gök yüzüne hasret edildi gözlerim
Güz gelmeden döküldü
Yeşermeye yüz tutmuş yapraklarım

Ezildi ayak altında umutlar
Yeniden kurmak için yıkılan hayalleri
Sildim düşleri beynimden yasakladım
Görüntüleri gözlerime
Nefretin kilidiyle kilitledim
Kapımı tüm uzanan ellere
Umut yok, Ay ışığı bulutlarda gizlendi
Yok ettim çocuk gülüşlerimdeki
Renkli masalları kaldırdım
Gözlerimin görüntüsünden

Bir hücre buldum kaçmak için
İki yüzlü dünyadan
Acılarımla affetmediğim
Af sayfalarındaki suç sayılan
Gölgeleri... gölgesi bile yokken
Tanıyamadığım nesnelerdeyim

Sensizim kimsesizim
Yaşanan güzelliklerin
Rengi solmadan gözlerimde
Dön !
Son güz geçmeden daha
Tutsak ettiğin kalbim vuruyorken
Taştan taşa kendini
Dönnn !...


Günay Koçak 9.11.2022