gece sükûn
gece sükut-u hâl


dilin sırım gibi sustuğu çıplak günde
aydınlığa sığınır karanlığın üşümüşlüğü
şiir sesli uçurumun yıldızlı gecesinde
dizelere gebe şairler doğar
kızıl yamaçlardan..
renkleri yutan tenhaların tizleşen gurbeti
birazdan odaların ışıklarını yakacak sokaklar
unutacağım sesini Annem’in



gece derinlik
gece sonsuza yaklaşan ırmak boyu



uzun ve soluksuz ilerleyişin cümlelerinde
isli ten
ruhumun güneşine mürekkep
batıran ölüm
süzülüp rüzgârla dört yanıma
duvarları büzüşür
gölgelere yüklü pencerelerin gök kıvrıklığı
ağaçları oynatan sıcak bir dem
yalnızlığın yaralı çukuru
yağmurlu suyla taşar
tıkanır nefesim
akıp gider hayat




gece kaldırım
sakinliği siyahın



yürüyen bir dağ çeşmesine
uyurken çocuklar
hüzün çanlı ağrının yükselen basamağı
zihnimde dünyanın tuzlu gelgiti
iner yokuşları
saçlarım uzanır toprağa




gece sığınak
gece zulmetin huzurunda çöl gemisi



yıpranan bahçelerin kırmızı gülünü seviyorum
sonra yeşilin taze ve derin bacağını
ruhumda mahzun vaktin şiirden ağlayışı
denizler nasıl da büyük
sözün öze geçirilişinde
ve melekesinde ruhun
başka bir şey


gece karanlığın aydınlığı
ayrılırken ışıklar içimizden sabahı geçiren

.....