karanlığın ve aşkın astarlı kızılında
yağmur deltalı odam
içimin camıyla dağılan zamanın demir kelebeği
kendi külünde ve rüzgarında
derin bir tad kramp içinde dansın aynaları
bana dargın menzille sızlıyor ağrılarım
unutkan dudaklarımın sağır atları
okşarken saçlarımı
sessizliğin uzayan ıslağından birgün gideceğimi bilmezdim
apansız kentin ışıklı çölünde düşler
Issız birer ağaç..
kamçılı karanlığın ay sakalı alnım
perçemli masallar ve sis kanatları altında
vurgunum hüzünden suretlerin ırak ağına

Bir şiirimde demiştim; Ya düşlerimiz, ya hayallerimiz, rüyalarımız da mı öksüz kaldı bedenden,
geçit vermiyoruz ki girsinler aramıza set örmüşüz çelikten.
Ve buradaki demir kelebeği ben de çelikten set ördüğüm rüyalarımızda yansıttım yani demem o ki can masumane rüyalarımız olsun, narin kelebekler olsun her şeyin tüm masumluğunu aldık ve geriye, buz gibi soğuk demirden, çelikten yeni bir dünya yaratmaya çalıştık.
Ve şimdi kendi yaratıklarımızın içinde boğulup gidiyoruz...
Bilmiyorum şiirini okuduğumda beni buralara taşıdı nedese..
Ve her şeyde olduğu gibi o yosun kokularını artık ancak rüyalarımızda hissedecez tabi rüyalarımız da kalırsa...
Harika yürek sesinize gönül dolusu tebrikler can kardeşim.
Gül yüreğinizden sevgiyle öpüyorum. Selamlarımla...