Haince terkettinya zehir oldu o tadın
Bedduayla birlikte, artık anılır adın
Senin için ömrünü, feda eden bu kadın
Annenin ümidini, acımadan soldurdun...

Ak göğsünden emdiğin, sütü haram ediyor
Maziyi düşündükçe, aklı baştan gidiyor
Sana bela okuyup, her gün kurban adıyor
Annenin gözlerini, acımadan doldurdun...

Feryatları düşürdün o tatlı dillerine
Şimdi gören acıyor, dert dolu hallerine
Avuç avuç çektirdin, titreyen ellerine
Annenin saçlarını, acımadan yoldurdun...

Gönlü çoktan öldüde, kuzgunlar yiyor leşi
Bulunmaz yaptığının, bu dünyada bir eşi
Irmaklar söndüremez, yaktığın kor ateşi
Annenin yüreğini, acımadan daldırdın...

Ateşlerde yandıkça, acısı düşer içe
Gelde bir gör halini, dili feryat ettikçe
Zehirli sözlerinle, seni candan sevdikçe
Annenin üzerine, acımadan saldırdın...

Sen haince giderek, ateş döktün özüne
Kin tohumu saçarak, nefret ektin sözüne
Kem dillere düşürüp, Elalemi gözüne
Annenin gül yüzüne, acımadan güldürdün...

Erzeli ömür bitti, geldi ölüm sırası
Senden kalan hatıra, yüzde utanç karası
Bin parçaya ayrıldı, yürekteki yarası
Annenin ciğerini, acımadan böldürdün...

Candan geçerde insan, geçirmez ki anadan
Neler çeker bu kadın, zalim senin arkandan
Merhametin yokmuş ta, hiç mi yoktu ki vicdan
Yaşarken anneni, acımadan öldürdün...

Erhan DOĞANAY