Allahıma söz verip, büyük bir yemin ettim
Ettiğim bu yemini, asla bozmayacağım
Senin için yazdığım, şiirlere son verdim
Artık sana ithafen, şiir yazmayacağım.

Hak’ka havale edip, kalbimden söküp attım
Ettiğim isyanlara, nasuh tövbesi ettim
Ben hem seni bitirdim, seninle ben de bittim
Artık hüzün kadehi, içip sızmayacağım.

Hüzün şairi diye, sayende çıktı adım
Senin için acıya, ben ömrümü adadım
Gece gündüz ağladım, zehire döndü tadım
Artık yaşla dolarak, dudak büzmeyeceğim.

Çaresizce ağlayıp, yaş doldurdum gözümü
Arkansıra savrulup, ben yitirdim özümü
Her mısrada bin sitem, yazdığım her sözümü
Artık kalbine kurşun, gibi dizmeyeceğim.

Ne halin varsa artık, gör diyorum ben sana
Ne bir sitem ne de söz, söylemem yokluğuna
Unuttum seni artık, bir yabancısın bana
Ben senin yakınında, artık gezmeyeceğim.

Sen terkedip gittin ya, yandım, eridim, bittim
Kadere isyan edip, büyük günaha battım
Bir bilsen ben kendime, ne kötülükler ettim
Hüzün deryalarında, artık yüzmeyeceğim.

Bitti sinir ve öfkem, çatmam artık kaşları
Vara yoğa ağlayıp, hiç akıtmam yaşları
Kendime kahr ederek, kara kara taşları
Bağrıma vura vura, artık ezmeyeceğim.

Yaşattığın utançtan, boynumu öne eğip
Mahçup yüzle yaşayıp, gurur teline değip
Kendimde suç arayıp, kusurum neydi deyip
Ben her saat kendime, artık kızmayacağım.

İhanet ettin diye, her şeyi içe çekip
Evimi zindan edip, kendimi hapse tıkıp
Yaş dolu gözlerimi, bir kör noktaya dikip
Günlerce boşlukları, artık süzmeyeceğim.

Sayende tüm dünyaya, kahredipte küserek
Tüm dost ve akrabayla, ilişkimi keserek
Kâh çağlayıp, kâh coşup, rüzgar gibi eserek
Mazinin küllerinde, artık tozmayacağım.

İstemiyorum gayri, dönüp geri gelmeni
Şu ömrüm bitse bile, görmek istemem seni
Bak ben seni unuttum, git sende unut beni
Senin için kendimi, artık üzmeyeceğim.

Hakkım helal değildir, bunu unutma sakın
İntizarım yok ama, hiç bitmeyecek bu kin
Artık ben sana şiir, yazmayacağım lakin
Mısra mısra ben sana, mezar kazmayacağım.

Erhan DOĞANAY


--- Bir devrin bittiği gün----