Ben ömür boyunca, ateşte yandım
Dermansız dertlerde, kana boyandım
Acıyı ruhuma, teselli sandım
Bu yüzden ezginim, bu yüzden durgun

Yaşadım hayatı, hep zemin katta
Hiç olmadı gözüm, villada, yatta
Bir gün gülemedim, ben bu hayatta
Bu yüzden bezginim, bu yüzden yorgun

Sefalet hiç beni, yalnız koymadı
Kimse değer verip, adam saymadı
Bir kuru ekmeğe, karnım doymadı
Bu yüzden süzgünüm, bu yüzden argın

Ellerim boynumu, ipe asıyor
Hıçkırık boğazda, nefes kesiyor
Bazen başta deli, yeller esiyor
Bu yüzden azgınım, bu yüzden gergin

Ağladım sızladım, hep çektim cefa
Yalandan olsa da, sürmedim sefa
Sevdim amma bir kez, görmedim vefa
Bu yüzden bozgunum, bu yüzden vurgun

Gönül bir gün bile, huzur bulmadı
Ömrümü tükettim, çilem dolmadı
Ne evim, ne barkım, yuvam olmadı
Bu yüzden gezginim, bu yüzden sürgün

Her gelen içime, bir ateş attı
Canımda can olan, terketti gitti
Kimi dost bildiysem, ihanet etti
Bu yüzden küskünüm, bu yüzden dargın

İçten darbe yedim, canıma kastım
Kanayan yarama, tuzları bastım
İhaneti gördüm, kadere küstüm
Bu yüzden kızgınım, bu yüzden dargın

Erhan DOĞANAY