Mır mır gelirdin yanıma,
Güzel kedim Leyla’m benim,
Onunla tanışmıştık bir gün sokakta...
Henüz bir yavru iken atmışlardı, onu sokaklara...
Alıp getirdim onu hemen evimize.
Küçük kedi işte bizde,
Aslında Leylak diyordum,
Adına ben kedimin.
Her kes Leyla diye diye,
Kedimi Leyla yaptılar.
Onu çok seviyordum,’ mır mırım’’ diyordum.
O benim tatlı Leyla’m.
Tam on sekiz yıl yaşadı
Bizimle güzel günlerde,
Ben se okula giderdim,
Onunla tanıştığım günlerde.
Bir otobüsün altından,
Çekip almıştım caddeden.
Ve böylece yıllar geçti,
Kedim benimle , ben mutluyum kedimle.
İstanbul’dayken bir gün,
Hasta ve yalnız hastahanede...
Bir telefon aldım yine ;
’’ Leyla’yı araba ezdi ’’ diye.
İşte Leyla’nın kaderi.
O beni böyle yürek ten üzdü,
Leyla’m, küçük kedim benim,
Unutmadım seni ben !


Aygün Deniz Çok önceleri yazmıştım.