ve ben
gölgesine küs
bir incir ağacının
meyvesini inkâr eden
günahkâr yaprağıyım

mecâlim yok
uzun yolculuklara
çöl fırtınasına tutulmuş
yorgun bir atın
gözyaşlarının ağırlığı var üzerimde

yaralı kentlerden geçtim
her köşe başında
yapma çiçeklerin satıldığı
insanların hınca hınç koşuşturup
bir bilinmeze yürüdüğü caddelerden

dev aynalarda
küçülen insanları gördüm
zaten kendilerine ait değildi
sahip oldukları hiçbir şey

annemden öğrenmiştim
aşkın yarasını onaran
bir tabip olduğunu
râm eyledim
kulaklarımda tekrarlayan sözlerine

ateşler yaktım
nehir kenarlarında
iniltilerini duydum
çakıl taşlarının

çıktığım hayat yolculuğunda
bir bahara aldandım
bir de aşka
belki bu defa umuduyla

koleksiyon yaptım
kozasında intihar eden
kelebek kanatlarından

belki bir mezcuptum
heybesinde sevgiden başka
katığı olmayan

kimseye göstermediğim
yaralarım oldu benim
üstünü yaldızlı giysilerle ördüğüm
içerimde kördüğüm

anladım
-insan insanın cehennemiymiş,cennet süsü verilmiş-
...

Necat Uslu