sustuğum yerden başlıyor
kanamaya dünya
o vakit
içimde biriken yağmurlar
düşüyor toprağa
sen kokuyor
tenime değen her damla

konuşayım desem
esrik birer cümleye dönüşüyor
sözcükler dudaklarımda

cenge tutuşuyor melekler
hırpalanmış kanatlarıyla
düşüyorlar koynuma

-bilmezsin çöle vurgun bir balığım oysa-

vahşi atlar koşturuyor
kalbimin yorgun atlasında
uzaklara daldığın yerde
göğsüm sana dulda

sonra gözlerin düşüyor aklıma
kaçıp kaçıp sığındığım mabed
gözlerin ki
şiire
kaleme
buhura
emzirdiğim dua

-hadi bir daha dokun çocukluğuma
yürüyelim el ele ebem kuşağının altında-

sarılırız acılarımıza sonra
hem bir yere kaçacak değiliz ya
...

Necat Uslu

Değer verip sayfama gelen
Şiirimi okuyan,beğenen,favorisine alan herkese
Şiirimi güne layık gören değerli seçki kuruluna
Teşekkürlerimle ...