şimdi sen
vurulan rüyalarını silerken
anacığının al yazmasıyla
aslında yaranı iyileştirme ümidiyle
kokusunu sürüyorsun
şifa niyetine

öyle ya
asıl yârdan başka
kim iyi gelebilir kanayan sızıya

ah bu sevmeler!

aşka ne kadar kanat çırpsan da
dönüp dolaşıp
duasına sığındığın yerde buluyorsun kendini

böyle böyle kazıyor insan kendi mezarını


ve sonra anlıyorsun ki
“hayat
yarısı gelinen, yarısı kalınan bir yermiş”

Acı geçmiyor
Biz maskelemede ehlilleşiyoruz
Yüzümüda yapay çiçekler açıyor
İçimiz şiir döküyor sessizliklerine



Tebrikler herkesin yara iziydi şiir

gömüldü adımlarım ıssız tünellerin karanlık diline
her taşın içinde gizliydi unutulmuş bir çığlık
yanık gökyüzünden süzülen küller
dudaklarımda yankılandı öksüz dualar gibi

bedenim çürük bir sandık
içinde uyuyan kırık heykeller
her heykelin gözünde paslı zincirler sallanır
gözyaşları değil
karanlık sarkar içime

yokluğun ağır kapısı kapandı yüzüme
gözlerimden süzülen gölgeler
zamanın paslı aynasında parçalandı
her parça bir başka yalnızlık
her yalnızlık bir başka lahit

gömleklerim küf koktu
ellerimde çürük gül izleri kaldı
konuştukça çoğaldı mezarlar içimde
sustukça büyüdü hançerin pası

ben devrilirken kendi içime
zaman bir kuyunun dibine attı ismimi
ve senin sessizliğin
çivilerle ördü göğsüme ikinci bir mezar

Kıymetli Necat şairimin şiir yüreğine
Naçizane kalemimle eşlik etmeye çok çalıştım.

Sevgiler Hürmetle