Kaç menzil uzağımda gözlerin
Hangi soğuk lahite değer ellerin

Yokluğun derin bir boşlukta yankılanırken
Sesimde canhıraş melodiler
Büyüdükçe büyüyor sensizlik
Apansız can verebilirim

Nadasa bırakılmazdı aşk
Ayetler kadar iyi bilirdim
Lakin topraklarım istila altındayken
Ancak yalnızlık konçertosunu çalabildim

Yorgun akşamlar düşer gökten
Etimden parça koparırcasına
Vurur hasretin soysuz sancıları
En umulmadık yerlerimden


Ellerin ki anne yumuşaklığı taşıyan
Yüzüme değmeyeli ne çok z/aman geçti
Nasırlı ellerim ki sık(ıl)maktan çatlayan

Kendime yabancıyım
Nehre yansıyan gözlerim değil
Hasret tanıdık, yokluğundan arta kalan

Gel diyemem,hem gelemem de
Bir hayat ki benim olmayan
Sırtımda dağlar
Avuçlarımda kırbaç izleri

//artık göğsüm bir anıt mezar
boylu boyunca sen/sizlik yatar//

Kızıl-kıyamet mevsim
Örtündüğüm yokluğunun cehennemi
Isıtmasa bedenimi
Hiçbir şehir kaldıramaz yüreğimi

Her gün yüreğimden bir parça koparıp
Posta güvercinlerine versem diyorum
Konsalar pencerenin kenarına
Ses verse yüreğim
‘’Özledim’’ dese ve sussa

Bu gök,yıldızlar,ay şahit
Yutkunduklarım g/izlemese beni
Her adımda ihbar ederdim kendimi


Acıdan b/aşka bırakacak mirasım yok
Hoyratlığım alabildiğince çok

Ey sesine notaları yok saydığım kadın
Ben yeryüzünün en radikal bölücüsüyüm
Seni herkesten ayrı tuttum
Unuttum kendimi, unuttum


Necat USLU