-I-

çocukken, kâğıttan gemiler yapardık
büyüdük, ağıttan filolarımız var şimdi
kâğıttan gemileri batırdık

-II-

yorgun bir sonbahar
yutuyor cismimi
susuşlarım uzun
ve sahipsiz bir mezar taşını
andırıyor yüzüm
eksildikçe uykular
artıyor yalnızlığım

-III-

bıktım kalabalığın ortasında
biçilmiş rolleri oynamaktan
hangi mâbede dokunsam
kirlerden arta kalan pas kokusu
ellerimi göğüne bulasam
avuçlarımda sensizliğin tortusu

-IV-

önceleri yalnızlığımı büyütürdüm
şimdilerdeyse boy boy çocukları var
dişlerimin arasında tütün öğütürdüm
ana-dilimde yokluğun havar

-V-

tercümânı olsaydı gönlümün
koparmaya razıydım dilimi
râm olmuştum oysa
sırat gibi keskin
ürpertirken sesin
yokluğun boşluğunda

-VI-

yetmeyecek lügâtimdeki sözcükler
kızıl kıyametleri şerh etmeye
bir yol var biliyorum
dilim varmıyor anlatmaya

-VII-

biliyorsun bana en çok susmak yakışır
çığlığın en yalın hâlidir susmak
konuşursam kopar kıyamet
sensiz piç gibi sahipsiz
beynimde uğuldayan bu kent

-VIII-

ayrılırken kendini bende unuttuğunu bilmedin
bilemezdin
şimdi öyle çoğaldın ki
varlığınla yok oldum

-IX-

aklımla kalbimi terazinin iki kefesine koydum
kalbim ağır bastı
tuttum aklımı sattım
şuursuzum şimdi


Necat USLU