bilmez olur muyum hiç
sevinçler de geçici
bütün güzel şeyler gibi

üzünç üzünç bakıyorum dünyaya
yorgun bir süvariyim
azığım yok terkisinde atımın
sakladığım yaralarımdan başka

diyorum ki
bıraksam her şeyi ardımda
bir bilet alsam
çıksam bir tren yolculuğuna
unutsam kendimi
bir kompartımanda
sorsalar adımı dâhi hatırlamasam

unutsam
adresimi
hüviyetimi
gözlerimin rengini

sonra sarıyorum
bozuk plak misali
gerisin geri
yürüyorum eskittiğim kaldırım taşlarını
asıyorum şiire yorgun sesimi

mırıldandıklarım uçuk oluyor dudaklarımda
dilimde kırık bir ezgi
ayaklarımın altında dünya
incecik bir çizgi
sendelesem düşeceğim şimdi

gözlerin beliriyor bir anda
değişiyor kalbimin ritmi
böyle zamanlarda
bilemiyorum nereye koyacağımı ellerimi

-ihbar ediyor bütün hücrelerim beni-

şuracıkta can vereyim iyisi mi
...

Necat Uslu