I.
Oleyssia kim? Günde üç kez bunu soruyorum kendime
Bir tarih, bir başlangıç, bir
Dahalar karmaşası.
Yaz sinemasının en güzel yerini kapar gibi
Doluşuyor içime
Oleyssia!
Böyle dedim yıkık bir kentin duvarlarına
Havanın da kendini çevirmesiyle
Yepyeni bir zaman başladı
Kentin koridorlarında

“Akşam olmuş”
Akşam elbet olacak ve biz dar kombinezonlardan geçeceğiz
Öyle ki
Akşam olurken gözlerin deniz ise
Tren garı gibi bakar yüzüme

Gideceğiz,
Çok yer var.
Gözlerinde görüyorum bunu.

II.
Yukarı çıkmalar
Aşağı inmeler
İllegal bir kapıdan geçmeye çalışmamız
El ele tutuşurken zamanın durması
Çünkü zaman bizi beklemeli
Henüz çok erken.

Sokaklar,
Örtüsüdür sevişmenin
Sadece
Onlar mı, dedim kendi kendime
Yeni bir anayasayla yürürlülüğe giren
-loş bahçelerin hüznünde sevişmek-
Özgürlüğümüzün ilk gününe…

Ne diyordum? Gözlerin, evet
Bakmıyordum sadece, yaşıyorum
Var oluşunu sorgulayan kuşlar gibi
Dur biraz, garson geldi
Hayır orada daha çok dikkatsizliğimiz yatıyor
Esasen gözlerin günde sekiz kere boşluğa dalıyor
Evet, garson ve dikkatsizliğimiz bu
İkisi birden gidebiliyorsa sevinmemiz için çok sebep var
Sevinelim.

III.
Oleyssia! Nasıl bir ses bu
- Dahalar
- Daha
- Çok erken vakit
- Gitme

Fransız esintisiyle bir bank
Şerefsizce işlenmiş metro girişi aramaları
Sanki her şey o anda
o anı beklemekte
o anın büyüsünde
Son yedi dakikaya girerken
Bir köpeğin derisi nasıl ürperirse boydan boya
İçimin gizemli yerlerinde doğumlar başlıyor

Gideceğiz,
Bu kentin harabelerinden ve zulümlerinden.
Gözlerinde görüyorum bunu

IV.
(İllegal olan hayatımda sana çıkan her yol yasal)

Bir çift sokağını değiştirdi, tamam
Bir köpek tiyatroya girdi, ürkek
İçi testi dolu lokanta dolu ve kapalı
Ben ağzıma geleni söyleyemem artık
Hayatım çok yasal.

Kimse hüzünlü olmasın
Yaz sinemasında Oleyssia ve Ben
Ense kökünden tutulmuş yavru
Yeni yeni yendik bu hüzünleri
Sırası değil henüz.

Daha da pek düşünmek istemiyorum ölümü
Dahalar karmaşasında
Sen mişsin -neymiş?- nevruz, içimde kabaran
Son iki dakika
Sokak ışıkları yandı,
Sevinelim.