Kanın damarda sıcak delirmesiyle yorumlanır ancak düşüncelerim
cüzzamlı şehirlerin ruhunu giyince üzerime
varla yok oldum adem dünyaya günahıyla düştüğü günde
perdesiz evlerde ağlarken zaman
mum rüzgara yenik düşmese , ne olur...
---



Kapkara bir gün ortasına doğduğum gün kopardım
dünyayla göbek bağımı
kelimeler çarpışırdı sesimle
söz içinde anlamı çıldırmış bir sözdüm
kanıtsız çektiğim acılar aklımı alır kaçardı
yaşımı değiştiren mevsimler hüsrandı yüzümde
henüz çocuktum
çok çaylaktı kavgalarım









mümkünatsız istekler peşinde sürgündü aksim
budalaydı kanıma aş erenler
bıkmıştırmıştım başkalarına kazınmış hazır mezarları
ölümde ustaydım
deli kanımda taşıyordum celladımı
tepeden tırnağa eceldim











tehlikeli yorucu hayattı bakışımı bezdiren
kendimi çok oldu masum görmeden
belalı yanlarım uçsuz bucaksız mayın tarlası uzanması
ellerimde harap olmuş bedenler
yanı başlarında bekledim , siyaha dönerken kanları
dedim gözlerde niçin bulut vardı
hadi ağla ve yıka toprağa düşen her parçanı
diri tutardım içimdeki savaşı












insan önce kendinden sıyrılıp gitmeli
bir hayal , bir düş peşine
kelebeğin meşguliyeti kadar umut terimli
eğer arayışımı bulsaydım
bu kadar şiddetlice tedirgin olmazdım
belkide her şeyi net görmek için kör olmalı
batılın tercümesi nedir
hak’ bilmeyen ne bilir








halimi sustukça bildim
yağmalarken zaman tarihimin kalıntılarını
kandaşım yalnızlık
bizden başka bizi kim yargılar
kim takar boynumuza korkudan yaftayı
ve şenlik kurar yenilgimizin üstüne
cesaretin kadar adın var sayılırdı









gün batar gün doğar cevapsız sorularıma
neden en azılı suçlular , kalın kitaplarıyla uyur
yasaklı gözler , diller , ürkek türküler
genç ve ölçüsüz
eskimiş fotoğraflarda akıncı gölgeleri
tecrit odalarına bulaşan terli çığlıkları
bir güzellik filizi yemyeşil fikirlerinde
batıdan doğuya bakan çelik pencerelerden kök salan
solumdan sağıma nefesimi ezen








kudüs rüzgarı esiyor , kokusu hiçkimsesizliğime dokunuyor
çözüyor ruhumu zincirinden
baykuşların harman olduğu karanlıkta
yolumu yolsuzlardan ayırıyor , son duamı kendim ediyorum
sarmalasın göğsümdeki nefretsiz beyaz güvercin ninnileri
ve çocuk gülüşleri insanlığım da son kalan...


Allah var!





Varlık savaşı veren varlıkların tekil savaşında , galibiyet arayacak çoğunluktur hayat . Öyle yalnızım ki , etrafamı kuşatan kalabalık şahit...