Adam uçurumun kenarında
Sesini boşluğa bıraktı
Tanrım; bu hayatı görmezden gel ...Cömert Yılmaz
---





Okunması zor bir şiirdir susmak !


Adam yürüdü sarsıldı evren
göz zulasında bir kaç yangın bulutu
yağmadı
kendini içinde boğdu
adını unuttu
aynada ki yüz tanıdık mı
hatırlamadı










konuşmadı mecalsiz
kelimeler darmadağın kifayetsiz
sustu , sağır oldu şehir
cehaletle ruhsuzlukları bire bir
elinde lekeli bir adres
yanlış , tanımsız kendince mukaddes
sonu lüzumsuz yollara çıkan
ne berbat yolculuk , istasyonlardan bıkan









bir yürüdü, bir durakladı
gördü soysuz yalnızlıkları
daha öncede geçmişti buradan
belki bir yağmurun ardından
alıştı topuk sesine
alışıktı hüznü aksetmiş nefesine
umutsuz kaldırım taşları
bitmiyordu rivayet yolculukları










adam geceyi yaktı bir ’ah ile
çöktü kimsesizliğin sığıntı gibi köşesine
bir büyüdü , bir çocuk oldu
içine daha düştü , içinde kayboldu
dizinin arasında başı
yüzü ölüm sonrası beyazı












çok oldu belki , bu dünyadan gideli
çatlamış kaburgasıyla kalbini bileyledi
yaşadığını anlamak istiyordu
korkunun ana kapısında geziniyordu
acının resmini çizdi duvarlara
korkuyu yeniden doğurdu hayat ana
dağlarda yankılandı intihar çığlıkları
kahroldu şehir , koptu damarları










adam dünyasına küstü
sefil bir masaldaydı , belki düştü
çıldırmıştı yumrukları
baktıkça aynada gördüklerini parçaladı
dinliyordu, sessizliğin gürültüsünü
fuzuli hiçliğinde yarım yamalak görüntüsü
bir ara hatırladı o unuttuğunu
hatırladı unutulduğunu






seviyorum
seni seviyorum








ya gel öldür beni
ya öldüğün gibi, göm yanına
adamın adı şimdi deli
şimdi, her mevsim eylül
adam her gece serseri ...




Adam kendi yanından öylece çekip gitti ...