Her insan bir romandır aslında,
bir kuşun kanadınca,
yağmurun sırıl sıklam dakikalarına sığınırsın.

Gece rüzgarları gibi başı boş eser
O an içinden yazmak gelir yazamazsın
Sadece düşünür, hisseder ve birazcıkta,
Ağlarsın gecenin koynunda.

Kimi gözlerinin parlaklığını düşünür
Kimi de ağlarken sevdası;
Göz yaşlarındaki sel olmak ister.

Her insan bir romandır aslında.
Bir ağacın yapraklarınca
Gece yağmurları gibi serpilir
Bir sal misali yürürsün bilinmezliklere.

Bazen de hayallerine sebep ararsın
İçine kelebek koyarsın, içine papatya koyarsın.
Kendini koymak aklına gelmez
Çünkü hayali kuran sensindir.

Bütün olasılıkları düşlersin,
Kumrunun tüylerinin her birini ezberlersin.
Bir kadınsa bu iş değişir,
Önce yürüyüşünü ezberlersin sonra yüzünü.
Elmacık kemiklerinin yanaklarına olan uyumunu,
Gözlerinde diri bakışlar ararsın.
Dudaklarının kıvrımlarınca yaprağı anımsarsın.

Sen de; bu sözler,
Yüreğinden mi? aklından mı? geçiyor onu bilmek istersin.
O sadece gözlerine bakarak tebessüm ediyorsa
Sen bu romanın içine girer, kendince yazarsın.