(Karanlığın Gölgesi)

Hani vapurla gidecektik ya bir yerlere,
Orda siz olacaktınız birde ben,
Etrafımızı süzleyen ağaçlar olacaktı.
Bize şarkı söyleyecekti kuşlar,
Alıp kötürecekti rüzgar yorgun ruhlarımızı.

Her soluduğum havanın başlangıcıydı sizi düşünmek.

Sonra karanlık çökecekti,
Gözlerinizin ışığıyla aydınlanacaktı sohbetimiz.
Yıldızlar ipil ipil gizlenecekti yaprak aralarına,
Ben mutluluğumu ayın ışığıyla belirtecektim,
Siz utanacaktınız yine.

Her soluduğum havanın başlangıcıydı sizi düşünmek.

Bir sevda ateşiydi anneme olan sevgim!
Tarifi imkansız bir gidişti onunkisi.
Ve tarifsiz bir sevda kuyusu!
Ağlayan ve yalnızlıkla bütünleşmiş,
Bir çocuğun düşüncesi,
Karanlığın gölgesi kadar sahiciydi.

Her soluduğum havanın başlangıcıydı sizi düşünmek.

Ve sonra dönecektik evimize,
Babamla ben dizlerinde uyuyacaktık,
Sen baba masalını anlatacaktın.
Yüreğinin sevda ateşi,
Oğlunun mısralarında hayata dair bir hatıra olacaktı.

Her soluduğum havanın başlangıcıydı sizi düşünmek.
Ölüme dair ne varsa hissettirecek,
Mutluluğa dair herşeye gizleyecektim annem ve baba mı.