’içimde bir çocuk gülüşür
seni gördüğüm günden beri’

’Henüz sen yokken mısralar günlerin sırtında birikiyordu bir bir
Yalnızlığım bir hikayeydi
Ve ben o hikayenin küçük bir kahramanıydım

Mutluluk gözlerimi kapadığımda gördüğüm rüyalardan ibaretti
Kargaşalı günler yaşardım hep
Burkula burkula zaman akardı geceye

Mevsimlerin ruhunu dizelerime üflerdim yüreğimce
Lakin en çok şubatı severdim
O soğuk pazar sabahı
Nasılda ısıtmıştı gözlerin içimi bir bilsen

Henüz on sekiz yaşındaydım Baver
Gençtim yani
Senin de şakaklarına kır düşmemişti henüz
Dur hemen asma yüzünü
on iki sene önce
Şimdikinden küçüktük ya hani
Sen kalbinin üstüne düşmüştün
Bense elimi kalbine koymuştum
Yıllar geçti
Sanki hala kalbin avuçlarım da duruyor
İşte o günden beri içimde bir çocuk gülüşüyor’

Baver bu mısraları gördüğü rüyadan sonra
Gün aydınlandığı vakit Gülizar’ın mezarına gideceği an
Kapısına bırakılan küçük sandık içinde bulduğu günlüğün
son sayfasından okuyordu

Baver perişan bir durumda
Gözlerindeki yaşlara bir kimse avuç açsa
Göz yaşları o kişinin avuçlarını yakardı elbet

Beş yıl önce kaybetmişti Gülizar’ını
Yıllarca yasını tutuğu kadının hiç görmediği sözlerini okuyordu
Gülizarın kokusu tap taze
O küçük sandığın derinlerinden değiyordu burnuna

Bir adam hıçkırarak ağlar mı demeyin
Bir adam sevmişse eğer
Küçük bir çocuktan daha güzel ağlar
Bu güzellik elbette seven bir kalbin kirlenmemiş halidir
Baver bunun bir örneğiydi

Bedbaht adam
Köhne evinin eşiğinde yığılıp kaldı
Saatlerce gözlerinden yaş döküldü
Fakat anlamadığı bir şey vardı
Kim ve neden ölmüş bir kadının günlüğünü kapısına bırakmıştı

Birden Baver o yıllar önceki kazanın hayalini gördü
Hayallerinde henüz taze eskimemiş
Ve hiç eskimeyecekmiş gibi hissetiren o bedbaht günü hatırladı

Yıl 17 ağustos 1999 gece üç sularında
Baver ve Gülizar bursadaki evlerinden istanbula gelmişlerdi
Beşiktaştaki evlerine dönerken depreme yakalanmış
Ve araçları denize uçmuştu
Baver araçtan sağ çıkmayı başarmıştı
Fakat Gülizar onca aramalara rağmen ne ölü ne de diri bulunamamıştı
Baver aylarca denizden çıkıp gelecekmiş gibi sahilde beklemişti
En son umudu tükenince bursaki evinin bahçesine tüm hatıralarını gömüp
Ve her gün hatıralarla dolu o mezara gidip onun için dua ediyordu
Şimdi Gülizar kokan bir sandıkla
Bir başına kapı eşiğinde acılarının dirilişine dayanamıyordu

5. bölüm sonu
devam edecektir
ferit karasu