I.


Böyle bir şey yok dedim kendime.
(Vardı oysa)
Yavaşça kendi içine doğru kıvrılan sessiz
Küçük bir su yolu gibi geçtim önünüzden.
Çok eskiden balkonunuzda otları yeşerten
O gizli, ufacık damlalar gibi.
Toprağın içine süzülen…


Geçtim önünüzden.
Sessiz…
Ama çok iyi bildiğiniz bir şey gibi.


Kış geldi sonra.




II.


Ateşli. Salgın bir hastalıktı Şubat.
Alnımı ıslak bezlerde unuttum.
An’ları sayıklayarak...
İçimdeki sesi kendimden saklayarak
-Belki!-
(Upuzun söylenen bir dağ ismi…)


Güvercinlere yeni ad’lar taktım sonra
Adımı
Aklınızda unuttum.




III.


Zordu oysa
Birini kırmadan özlemek.
Öylece uzakta,
Güzel
Ve iyi bırakarak.




IV.


Zordu...
Yüzümü kırık camlardan ayıkladım.
(Yirmi altı senedir
Bir tek kendini hatırlayabilen yüzümü
Sarmaşık serinliğine asılmış
Bir tülbent gibi…)
Ama dokunmadan hiçbir şeye
Kendimden sakladım seni.


Yeni güvercinler besledim sonra.
İçimi bin parçaya bölerek (Canım!)
O bayat
Ekmek taneleri gibi…
Dağıldım.







kıyıdaki adam