Koparıyoruz bir bir içimizden.
Amansız bir zamanda,
Amansız yerimizden.
Eksilmeler,
Gösteriyor kendini böylelikle.

Elimizi nereye atsak boşluğa çarpıyor.
Sızısına mı üzülmeli bu durumun,
Yitikliğine mi?
Yoksa anlamsızlığını yokladığımız,
Tükettiklerimize mi?

Sahteler asılları unutturmuş, doğru.
Ve zorumuza giden,
En güzel yaşlarımızda,
Bizi yok oluşlara sürükleyen, muhakkak bu.

Ne kadar uğraşsakta çıkaramıyoruz.
Bir zamanlar toprağa gömüp,
Umutsuzluklarla örttüğümüz düşlerimizi.

Ucu nereye varır bu koşunun,
Koşan nerede tükenir,
Hangi vakit sevdasından vazgeçer insan?
Susuşlar mıdır zor durumda bırakan,
Yoksa anlamlarını kaldıramayan kelimeler mi?

Sorular çok, sorular bitmez.
Nice cevaplar birleşse bir cevap etmez.
Bu durumda,
Yanlış zamanlarda yitirdiğimiz umudumuza,
Tam da şimdi muhtacız...