toprak çektim ciğerime
iğde kokusuyla karışık

yaşıyorum ölesiye

alnımda noktalı parıltılar
gönlümde mavi bir ışık
ve ruhumda pulları dökülmüş kelebekler ile

bilmem ki güzel midir hayat
kaç bucaktır deniz
dökülen kirpiklerim adedince
papatyaları sayabilseniz
belki bilirdik fakat
düğüm düğüm olmuş elleriniz

gözlerimi yakıyor gece
başta içime kaçan
sonra yerleşen oraya
şimdiyse sığmayan ve beni kovan her bir hece
alın yazıma dönüştü gizlice

zamanaşımına uğramıyor kırıntılar
beni çarklarının arasına alan zaman
umutlarımı öğütüyor sadece

elim uzanır, sözüm uzanır ama özüm uzanmaz
bir dünyada yaşıyorum

çığlıklarım sebebiyle sağır kulaklarım
kör topal işleyen bir tek yüreğim ki
o zaten uslanmaz

kaç anlam gerekir anlamsızlığa
kaç yürek gerekir
kaç yürek bu kısır döngüye malzemedir
çağa yakışır diye mi bunca yanlışlık

öyleyse çağda batsın, tüm yanlışlarda
bir parçacık varsa payım
bende batmaya razıyım
olması gerekene değil de
tersine giden dünyaya
daha fazla seyirci kalmamalıyım