İnsan sevdiğine şiirler yazar, şarkılar besteler.
Güzel duygularını bazen bir yazıya bazen ise küçük bir hediyeye gizler.
Yanlış insanda buluşursa tüm bunlar insanı ölmeden mezara sürükler.
Susuz büyüyen ağaçta sevgisiz insana benzer.

Kiminin sevgisine mesafelermiş bahane.
Kiminin sevgisine Lidyalılar bulmuş çare.
Kiminin sevgisinde yaşanmış günahlar ve hatalar
Kiminin sevgisinde hiç yan yana gelmemiş akrep ile yelkovanlar.

Bilmem hangi engele takılıyor insanlar ?
Hangi sırığı kullanmalı geçmek için tüm çıtaları ?

Bir atın olmalı diyorlar bu devirde.
Bir soyun olmalı diyorlar bunca soysuzun içinde.
Bir gözün olmalı diyorlar dünyaya harcadığın.
Bir dilin olmalı diyorlar uyurken bile boş boş sayıkladığın.

Bilmem hangi engele takılıyor insanlar.
Kaç kuşak koşmalı bu dünyada ?

Yaşayamıyorlar, anın tadını çıkarmıyorlar.
Dolu dolu anlatamıyor, yarım kalıyorlar.
Acısını, sevincini haykıramıyorlar.
Öğretilen imgeler peşinde durmadan koşuyorlar.

Bilmem hangi engele takılıyor insanlar.
Bahşedilmiş ruhların güzelliğini görmek değil midir önemli olan bu dünyada ?

Dinlediğin bir şarkıda, bir akar suya kulak vermek.
Yediğin bir ekmekte, bir buğdayda yetişmek.
Baktığın bir resimde, bir hayalini izlemek.
Ektiğin bir tohumda, bir çiçekte yarınları görmek.

Tüm canlıların temelinde yatıp duran saf sevgisiyle yaşayabildiği yerdir Dünya.

Bilim ile fizik ile kurallar içerisine sığdırmaya çalışmaktır akıllıca görünmek.
Sevgiyle örmek varken dünyayı ilmek ilmek.
Sevgisizce büyüdü tüm silahlar ah ederek.
En küçük atom bile sevgisizliğinden eritti dünyayı insandan nefret ederek.

Osman MAHMUTOĞLU