KIŞ BAHÇESİ

Döndüm durdum mevsimin kış bahçesinde,
Bedenim, adımlarım, düşüncelerim bir renkte,
İçimde yanan bir mum ile yine yollardayım.
Tahtadan bir bankın başında biraz ağlamaklıyım.

Kayboldun ya birden gizlice, gidiyormuşsun sessizce.
Ağaçlar, çalılar, düşen yapraklar senin izinde,
Yılın son ayında mutluluk ile hüznün aralığındayım.
İçimde kuruyan bir gölün son damlasıyım.

Her aklıma gelişinde koymuştum başına çiçekten taçlar.
Avuçlarımdaki yeşillerin izi çıkmadan gitmişsin, haber etti bana kuşlar.
Bir kış bahçesinde yolları kapatmış, sen giderken döktüğüm saçlar.
Yılın ilk ayına doğru yaktın içimde binlerce ocaklar.

Bilmez ki bu gönül daha nasıl sevsin ?
Mektebinde aşkın muallime kısmet dersin.
Kara tahtaya yazdıklarını ömründen silemezsin.
Bir kış bahçesinde üşümeden sevmeyi öğrenemezsin.

Osman MAHMUTOĞLU