Kuşlarım üşüyor bu mevsimde.

Kapanan dünyanın değil,
Benim gökyüzümdür.
Yağmur damla damla,
Yüreğime akar.
Soğuk rüzgârlar eser benliğimde,
Ellerim üşür.

Mutlulukla tezat,
Hüzne dost.
Acının koynunda yatar,
Ölümü çağrıştıran sonbahar.

Rüzgâr türküler mırıldanırken,
Eşlik eder kurumuş yapraklar.
Kimisi yerin çekim kuvvetine,
Karşı koymak istemez daha.
Bırakır kendini boşluğa,
Kavuşur toprağına,
Özüne döner, hasret biter.

Bu mevsim,
Resmedilecekse gri,
Seyredilecekse sarı.
Hatta sarının soluk tonları...

Mavi yitirilmiş, mavi özlenen renk.
Başka renk olur mu hiç?
Denize mavi gerek.
Peki ya tepelerin yeşilliği?
Adını koyamadığım bir renkte şimdi.

En çok,
Bu mevsime yakışır kelime oyunları.
Akan gözyaşları,
Yağmurun hatrına
Bu mevsimde kaybolur.

Şairler sonbahardan ilham alır,
Yaprak gibi dökülür kelimeler.
Gecenin karası,
Mürekkebi kalemin.
Çalan fon müziği,
Üşümemek için yakılan ateşti sanki.

Duygular,
Parça parça dağıtılırken mevsimlere,
Hesap karışmışçasına
Bolca hüzün düşmüş
Sonbaharın payına...